Υπερφαγία και Διαταραχή Προσκόλλησης
Σήμερα το πρωί ήρθαν δυο διδυμάκια, με καταγωγή από Τζαμάικα, υιοθετημένα από ένα ζευγάρι Βρετανών, ο Τζέσυ κι ο Τζόσουα, 4 χρόνων, για αξιολόγηση στην κλινική.
Κλασικά, πριν τους δω, πρώτα τον Τζόσουα και μετά τον Τζέσυ, διάβασα τους φακέλους τους για να ξέρω κάποια πράγματα για αυτούς. Attachment και πάλι Aτάτσμεντ!! Για να δούμε τί θα δούμε...
Η μαμά τους, αρχηγός συμμορίας στο Μάντσεστερ, έχοντας ήδη τρία παιδιά τα οποία είχαν υιοθετηθεί από άλλες οικογένειες, έμεινε έγγυος στα διδυμάκια μας, ενώ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήταν υπό κράτηση σε γυναικίες φυλακές μιας και ήταν καταζητούμενη για 3 χρόνια!! Και παρ’ ότι ήταν κρατούμενη, έπινε και κάπνιζε μαριχουάνα μέχρι και την μέρα της γέννας. Ωραία...καλά ξεκινήσαμε!
Ο Τζόσουα και ο Τζέσυ υιοθετήθηκαν πρίν από ακριβώς ένα χρόνο καθότι άλλαξαν 3 διαδοχικές ανάδοχες οικογένειες. Ειδικά η πρώτη οικογένεια, ήταν μια πραγματικά κακή επίλογη για τα αδέλφια, τα οποία τους πρώτους 11 μήνες της ζωής τους βίωσαν τρομακτική παραμέληση. Τα μωρά ζούσαν σε ένα χαοτικό περιβάλλον, έμεναν για μέρες άπλυτα και τρέφονταν κυριολεκτικά μόνο με γάλα-φόρμουλα το πολύ μια φορά τη μέρα. Αλλά και η δεύτερη οικογένεια, ενώ στην αρχή φαινόταν καλή επιλογή, στη συνέχεια αποδείχτηκε μάλλον ακατάλληλη αφού το ζευγάρι είχε ήδη 3 μεγάλα παιδιά να αναθρέψει και έτσι τα διδυμάκια μας έπρεπε να ανταγωνιστούν τα μεγαλύτερα για το φαγητό.
Έτσι όταν η μαμά τους (η θετή) μου μιλούσε για το ότι ο Τζόσουα και ο Τζέσυ δέν έχω όριο στο φαγητό, όλα έβγαζαν νόημα στο μυαλό μου και τουλάχιστον ήξερα την αιτία. Όσο για την θεραπευτική παρέμβαση, αυτό είναι δύσκολη υπόθεση. Το να εκπαιδεύσεις το ενδοδεκτικό σύστημα (interoception) ενός παιδιού που έχει βιώσει ψυχικό τραύμα είναι ισάξια δύσκολο με το να προσπαθήσεις να θεραπεύσεις το παιδί από το ίδιο το τραύμα. Αλλά γίνεται! Οι εργοθεραπευτές που ασχολούνται με τα παιδιά, πολλές φορές θα έχουν συναντήσει περιστατικά με χαμηλή ενδοδεκτικότητα, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να τρώνε μέχρι να σκάσουν ή να πεινάνε μέχρι να λιποθυμήσουν. Μπορεί επίσης να υποφέρουν από σοβαρή αυπνία, γιατί τα υψηλά επίπεδα διέγερσης δεν βοηθάνε στο να αισθανθούν υπνηλία. ‘Εχουν επίσης τέτοια μεγάλη αντοχή στον πόνο που μπορεί να κυκλοφορούν με ένα σοβαρό στραμπούλιγμα για εβδομάδες, προτού συνειδητοποιήσουν ότι έχουν τραυματιστεί.
Η μαμά τους που τα συνόδευε στην κλινική μάλιστα μου εξιστόρισε μια ιστορία, πως το περασμένο καλοκαίρι που έμειναν σε ένα ξενοδοχείο all-inclusive σε ένα ελλήνικο νησί, o Τζόσουα πρώτα και στη συνέχεια και ο αδελφός του έπαθαν μιά απίστευτη κρίση υπερφαγίας (που ξεκίνησε από λάθος καθώς ο Τζόσουα μπερδεύτηκε και νόμιζε πως ο μπουφές ολόκληρος ήταν σερβιρισμένος για αυτόν στο τραπέζι του – έτσι είπε αργότερα στην μαμά του!), όπου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να τρώνε και καθώς τους απομάκρυναν οι γονείς τους από την αίθουσα του μπουφέ όχι μόνο έπαθαν αμόκ και άρχισαν να χτυπούν τους γονείς τους αλλά έκλεβαν φαγητό από τα γύρω τραπέζια!!
Γενικά, αυτό είναι ένα θέμα Ρύθμισης, που με ένα κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο, η Διεπιστημονική ομάδα της κλινικής μας, στοχεύει να το δουλέψει σε συνεργασία με τους γονείς, ώστε ο Τζόσουα και ο Τζέσυ να μπορέσουν αρχικά να κατανοήσουν την υψηλή ουδό (threshold) που τους επιτρέπει να τρώνε χωρίς να λαμβάνουν το μήνυμα πότε πρέπει να σταματήσουν και έπειτα να διαλέγουν κατάλληλες στρατηγικές ώστε να περιορίζουν την υπερφαγία σε λογικά κοινωνικώς-αποδεκτά πλαίσια.
Η υψηλή συχνότητα εμφάνισης του ανεπίλυτου μοτίβου διαταραχής προσκόλλησης στις διατροφικές διαταραχές είναι εντυπωσιακή, ειδικά για ασθενείς με νευρική ανορεξία και υπερφαγία. Κι όμως, η Εργοθεραπεία είναι και εκεί!