Ο ήλιος μου

Είδα τον ήλιο μου και τον εαυτό μου. Σε μια πεδιάδα με ορίζοντα, περιζωμένους από αγάπη.

Κι η ψυχή μου σκάλιζε την παρεισφρητική μου σκέψη.

Τι είναι αυτό το ανερμάτιστο συναίσθημα που κουρσεύει την καρδιά ❤️;

Είναι ευδαιμονία;

Είναι απόγνωση;

Ο ήλιος μου είναι για μένα το επίκεντρο, το πρωτότυπο, το υψίστης σημασίας μοναδικό.

Εστιάζω σε μικροπράγματα με μια ανώμαλη προσοχής διάσπαση,

ένα ξεμυάλισμα,

ένα κύμα τρυφερότητας.

Oι χρυσαφένιες τρίχες , μπλεγμένες στα δόντια της χτένας. Πόση ώρα τις κοιτάζω!

Είναι του ήλιου μου που ξέχασε στην πέτρα της ζωής.

Και γιατί ρέουν δάκρυα από τους οφθαλμούς μου;

Δεν έχει ψεγάδι ο ήλιος ☀️ μου. Άλλοι βλέπουν σύννεφα.

Εγώ με τα ρόδινα ματογυάλια, θετικά γνωρίσματα μόνο.

Εξαπατήθηκα και παραδόξως το γνωρίζω.

-Ναι. Προσπαθώ να μην τραυλίζω μπροστά στον ήλιο μου, να μην ιδρώνω, να μην χλωμιαζω. Να μην ξεχνώ τον χρόνο. Τα γόνατα να μην κόβονται. Προσπαθώωωωω. Ουρλιάζει το μυαλό.

- Μάταια πονείς. Έλα να κονταροχτυπηθούμε, λέει η καρδιά στο μυαλο.

Σαν δυο ιππότες στο χάραμα έτοιμοι για θανάσιμη μάχη.

- Για μερικούς ο ρομαντικός έρωτας δεν έρχεται ποτέ. Αυτοί τρώνε και κοιμούνται τακτικά. Δεν θα με ξεγελας, λέει το μυαλό στην καρδιά ❤️ και συνεχίζει - Γιατί η δεξιότητα για ρομαντικό έρωτα είναι σφιχτά πλεγμένη μέσα στον ιστό του ανθρώπινου εγκεφάλου.

- Πάγκοινη ανθρώπινη εμπειρία, τον διακόπτει η καρδιά.

- Κι όμως κάποιους δεν θα τους πιάσει, το μυαλό επιμένει.

- Στη θέα και μόνο του ήλιου σου, ό,τι του αρέσει σου αρέσει. Μαγνητική ελξη. Δύει και μένεις εκεί ντροπιασμένος και αμήχανος να τον δεις να ανατείλει. Εκεί. Να αγωνιάς αιώνια για αμοιβαίο οίστρο.

Πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο θα επιδιώκει η καρδιά...